W związku z powtarzającymi się pytaniami, czy to w korespondencji mailowej, czy też w komentarzach pod filmem, czy na fanpage’u Szkoły Podchorążych Rezerwy, postanowiłem wyodrębnić najważniejsze kwestie – dla jasności, przejrzyście, w jednym miejscu. Jako że zazwyczaj padają uwagi w stylu: „Coś pańskiego nawet czytałem, ale o tej serii nie wiedziałem” – poniżej chronologiczny wykaz wszystkich moich publikacji espeerowskich, które po zebraniu, dopracowaniu i uzupełnieniu w latach 2017-2019 utworzyły finalny cykl powieściowy.
Najbardziej znaczące etapy na drodze klarowania się owego cyklu przedstawiają się zatem następująco:
- 2003 – Dom Książki w Częstochowie wydaje pierwotną wersję książki SPR.
- 2005 – Unternet w Częstochowie publikuje niewielką objętościowo książeczkę Uwaga! Po sygnale wydanie broni, której treść stanie się w przyszłości podwaliną dla powieści Jednostka liniowa.
- 2007 – W magazynie literackim „Galeria” (nr 2) pojawia się opowiadanie pt. Kapitan Wójcik (jeden z rozdziałów późniejszej Jednostki liniowej).
- 2009 – Literackie Towarzystwo Wzajemnej Adoracji „Li-TWA” publikuje zbiór opowiadań Rękawica koloru khaki. Książka zawiera teksty o zróżnicowanej tematyce, w tym m.in. opowiadanie pt. Wino, kobiety i śpiew – po latach włączę tę historię w Jednostkę liniową. Utwór tytułowy, w charakterze aneksu, zostanie natomiast dokooptowany do Znajomych twarzy.
- 2013 – Warszawskie wydawnictwo Nowy Świat publikuje książkę Jak zostałem bażantem. Jest to próba połączenia szkółki i praktyki.
Z mojego punktu widzenia ostatnie z przedsięwzięć okazało się próbą średnio udaną, niemniej zasięg i rozgłos uzyskało najszerszy. Niestety wobec rychłego wyczerpania nakładu, a co gorsza – braku perspektyw na wznowienie (Nowy Świat około roku 2015/2016 zawiesił działalność), sam podjąłem prace nad przygotowaniem i wydaniem pełnej wersji przygód żołnierskich. Przy okazji powstało sporo premierowego materiału, odkryłem też istnienie listów. Wszystko to skłoniło mnie do porzucenia myśli o jednym grubym woluminie. Na tym etapie sensowniejszym rozwiązaniem jawiło się już wyodrębnienie czterech tematycznych tomików (unitarka, praktyka, gawędziarskie spojrzenie „po latach” na całą odbytą służbę oraz listy podchorążego) – co też ostatecznie uczyniłem.
Dość obszernie omawiam te sprawy w improwizowanej prezentacji popremierowej (maj 2019):
Tutaj chciałbym zaznaczyć, że wątki espeerowskie, a nawet konkretne postacie z „sagi”, pojawiają się gościnnie w innych moich projektach literackich (np. w powieści Abubaka – wydanej nakładem gdańskiej Oficynki, albo w opowiadaniu Ręka sprawiedliwości – wiele lat temu wydrukowanym w magazynie „Galeria” w mojej autorskiej rubryce pt. Świat według Sochy, albo w miniaturze Brom z tzw. „Variów Częstochowskich”). Istnieje też oczywiście „praszczur”, czyli Sen nocy letniej (vide: debiutancki tomik Dzikie rodeo z 2002 roku; w domyśle drugi tom cyklu metafizycznego, który na razie pozostaje na etapie przymiarek, a chciałbym go złożyć z utworów studenckich). Po głowie błąka mi się też koncepcja gościnnego włączenia w fabułę Antykwariatu Czerwonego Tygrysa wybranych bohaterów książek o SPR. No i rzecz najistotniejsza – nie wykluczam piątego tomu espeerowskiego. Mam luźny szkic, lecz utwór takowy nie jest priorytetem, dlatego najpewniej przyjdzie na niego jeszcze dość długo poczekać.
Ale są dostępne cztery odrębne opowieści. Wyszlifowane, skompletowane, gotowe. Poprzedziły je próby wcześniejsze. Faktu nie taję, a wręcz przeciwnie – uczciwie sygnalizuję. Temu właśnie służyć miał niniejszy post.